Ik ben al vroeg in contact gekomen met rouw. Als kind omdat mijn opa en oma zijn overleden toen ik nog op de basisschool zat. Ik herinner me de sombere gezichten, donkere kamers en afgedekte spiegels…. En na mijn 18e omdat ik ging werken als Z-verpleegkundige. Ik had daar te maken met mensen met een zeer ernstig verstandelijke beperking, soms in combinatie met een lichamelijke beperking, en hun ouders en broers/zusjes. En vooral bij die familieleden was heel veel (soms rauwe) rouw. Verlies van idealen, van verwachtingen, van zorgeloosheid, van hoop… en regelmatig ook het verlies van hun kind. En voor de broertjes en zusjes soms ook verlies van hun jeugd en hun ouders want vaak draaide alles om dat ene kind wat bij ons in de instelling woonde. Ik heb hun pijn heel goed gevoeld en toen ik later zelf kinderen kreeg herkende ik ook de angst die ze altijd met zich meedroegen.
Om de een of andere reden heeft de dood me altijd gefascineerd en dan vooral het aspect van het afscheid wat daar altijd in meespeelt. Ikzelf kan niet zo goed afscheid nemen en zeker niet wanneer het definitief is. Ik heb afscheid genomen van mensen die (gingen) overlijden, maar ook van vrienden waarvan ik dacht dat ze er voor het leven waren, de vader van mijn kinderen waarvan ik gescheiden ben, mijn zielsmaatje die ik voor altijd in mijn hart meedraag, en mijn hondenmaatje Banjo die ik in mijn armen heb moeten laten inslapen. Ik zie veel mensen in mijn (zeer naaste) omgeving die afscheid moeten nemen van hun gezondheid en wat voor een diepe rouw dat met zich meebrengt, ook voor de omgeving. En familieleden die al jarenlang zo graag een kindje willen wat maar niet lukt of pas met heel veel hulp. Als je om je heen kijkt is er zoveel rouw…..
Zoals ik aan den lijve heb ondervonden is het moeilijk om dit allemaal alleen te doen en is het zo helpend en steunend om op zo’n moment in je leven iemand te hebben die naar je luistert, je hoort en verstaat, bij wie je helemaal jezelf mag zijn en je helpt te voelen wat er is zonder mening of oordeel. Natuurlijk zijn er mensen in je omgeving, maar een buitenstaander die helemaal open aanwezig is en verder niets van je wil werkt helend is mijn ervaring. En dat is waarom ik ervoor heb gekozen om, als onderdeel van de massagetherapie, ook lichaamsgerichte begeleiding bij rouw toe te voegen, soms in combinatie met individueel systemisch werk. Als onderdeel van de massagetherapie wordt dit gecombineerd en vergoed door de verzekering.
Voor rouwen staat geen tijd, het verandert, het golft, en het is persoonlijk. Iedereen rouwt op zijn eigen manier, in zijn eigen volgorde, op zijn eigen tijd. Het is niet goed of fout, het is wat het is, los van wat anderen daarvan vinden.
“Het raakt me dat mijn verdriet nu 15 jaar later, nog steeds zo vers voelt, zo rauw……”